Slow jogging stał się moją codzienną rutyną i kotwicą, dawką endorfin i darmową możliwością korzystania z otaczającej mnie przyrody. Początkowo biegałam krótkie dystanse, marząc nieśmiało o półmaratonie, choć początkowo dystans 21 kilometrów i 97 metrów był czystą abstrakcją.

Moja droga do tej formy ruchu została wymuszona przez kontuzję. Cieszę się że na nią trafiłam. Pozwoliło mi to wrócić na właściwe tory i robić to, co zawsze lubiłam. Nauczyłam się odczuwać w pełni radość z biegania, ale tym razem w tempie NIKO,NIKO.

Tradycyjne bieganie powodowało problemy z kręgosłupem. Zamieniłam ferwor walki o każdy kilometr na trucht w tempie „Niko Niko” czyli z uśmiechem. Przy okazji znacznie odciążyłam newralgiczne partie ciała, poprawiłam wydolność oraz odnalazłam nowe hobby.

Nigdy nie lubiłem i nadal nie lubię biegać. Ale Slow Jogging to nie bieganie. To filozofia ruchu. To wibrowanie przez poruszanie, to swobodne przemieszczanie się, to odnajdywanie rytmu, to szukanie przyjemności w kontakcie ze swoim ciałem i umysłem.

Slow jogging idealnie wpisuje się w moją filozofię życia i ruchu. Aktywność fizyczna w zgodzie z oddechem, rytmem serca, w swoim naturalnym tempie niko-niko – jest doskonała dla każdego, kto chce zacząć żyć aktywnie, ale bez napięcia i stresu.

Jestem pasjonatką holistycznego spojrzenia na zdrowie człowieka. Kocham ludzi i aktywność fizyczną. Na Slow Jogging trafiłam jak wiele osób, drogą od pasji do zawodu. Jestem przykładem, że można, że ograniczenia są do przejścia. Sport to moja pasja i siła napędowa.